Υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι στη Χαλκίδα;

Γράφω δυο σχόλια πάνω σε ένα θέμα που το θεωρώ πολύ σοβαρό.. και αναφέρομαι στη μοναξιά. Επειδή προσωπικά δεν έχω τέτοια βιώματα, εύλογα δεν πρόκειται να πιάσω σε λέξεις, τον παλμό αυτής της έννοιας. Ωστόσο, ως θέμα αξίζει μιας άλλης διάστασης, μιας ενέργειας που θα επιδείξει πρώτον ενδιαφέρον και τελικώς μια σειρά προτάσεων για την επίλυσή της. Και ξεκινώ εγώ με το ενδιαφέρον..

Στη Μ. Βρετανία μάλλον έπιασαν το νόημα και δημιούργησαν το υπουργείο μοναξιάς. Δεν είναι τρολ, δεν είναι fake news, αλλά αποτελεί μια πράξη πολιτισμού και ανθρωπισμού.. Γιατί το έκαναν αυτό οι ιδιαίτεροι αλήθεια είναι Βρετανοί;

Διότι οι περισσότεροι Βρετανοί, ηλικίας άνω των 75 ετών, ζουν μόνοι τους. Σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία, μάλιστα, περίπου 200.000 ηλικιωμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχουν συνομιλήσει με κάποιον φίλο ή συγγενή τους για τουλάχιστον έναν μήνα. Οι περισσότεροι γιατροί στη Βρετανία δέχονται έναν έως πέντε ασθενείς την ημέρα, οι οποίοι τους επισκέπτονται κυρίως γιατί αισθάνονται μοναξιά. Αυτό φανερώνουν τα στοιχεία της Εκστρατείας για τον Τερματισμό της Μοναξιάς, ενός δικτύου για την αντιμετώπιση της απειλής που θέτει στην υγεία των ηλικιωμένων η απομόνωση.

Διάβασα μάλιστα σε διάφορα σάιτ στο διαδίκτυο, ότι υπάρχουν ηλικιωμένοι που μέχρι και σε υπηρεσίες πληροφοριών παίρνουν τηλέφωνο.. και μόλις τους ρωτάνε τι ακριβώς θέλετε, εκείνοι απαντούν ότι κάλεσαν απλά για να μιλήσουν με κάποιον.. Θεωρείτε υπερβολικά όλα αυτά; Ρωτάτε αν εκεί δεν υπάρχουν τα καφέ ή τα ΚΑΠΗ, ή ότι άλλο για να μιλήσει ένας ηλικιωμένος;

Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που βιώνουν τη μοναξιά, είναι εκείνη που πάντα την είχαν, την επέλεγαν προκειμένου να εξυπηρετήσουν άλλους τομείς της ζωής τους, όπως η επαγγελματική ανέλιξη, ή και η φοβία τους μήπως κάποιος τους κάνει παρέα για να τους εκμεταλλευτεί.. Είναι ο ανθρώπινος εγωισμός, το εγώ που έχουμε μέσα μας και ορισμένους δε τους αφήνει να ανοιχτούν σε άλλους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν δεν δεσμεύονται σε μια ερωτική κατάσταση, σε μια φιλική η συναδελφική.. αλλά ούτε κρατούν δυνατούς τους δεσμούς με την οικογένειά τους..

Περνώντας τα χρόνια.. βλέπουν τη ματαιότητα της πράξης τους και μετανιώνουν. Το πλήρωμα του χρόνου όμως.. τους έκανε δύστροπους και αντικοινωνικούς. Λένε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Είναι δύσκολη γι αυτούς μια νέα αρχή συντροφικότητας… ότι και να είναι αυτή. Γι αυτό χρειάζεται και μια επιστημονική παρέμβαση.. χρειάζεται η καθοδήγηση ψυχολόγων και άλλων ειδικών μιας υπηρεσίας.. όπως γνώμη μου είναι ότι θα διαμορφωθεί και στη Μ. Βρετανία.

Σαφώς και υπάρχουν και άνθρωποι τους οποίους η μοναξιά χτύπησε την πόρτα χωρίς να το θέλουν.. Εντούτοις νομίζω πως εκείνοι αργά ή γρήγορα θα νιώσουν την ανάγκη μέσα τους για μια παρέα. Όλοι νιώθουμε μοναξιά σε μεμονωμένες στιγμές της ζωής μας.. αλλά αυτό είναι φυσικό και αντιμετωπίσιμο δίχως υπουργεία και άλλα..

Στην πόλη μας πιστεύετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μοναξιά; Και αν υπάρχουν δεν πρέπει να τους βοηθήσουμε; Ας τους δώσουμε αγάπη.. ας τους χαρίσουμε δυο λόγια, ας μάθουμε δυο πράγματα γι αυτούς..